ເລື່ອງຫຍໍ້: อันที่จริง เรื่องราวชีวิตของมัตสึโกะนั้นรันทดหดหู่เอาเรื่องอยู่ แต่แทนที่จะทำหนังบีบเค้นน้ำตาขยี้หัวใจผู้ชม ผู้กำกับเท็ตสึยะ นากาชิมะกลับเลือกที่จะทำให้ Memories of Matsuko เป็นหนังที่มีรูปลักษณ์หวือหวา สไตล์จัดจ้าน สีสันสดใส ที่สำคัญคือ เรื่องเศร้าทั้งหมดในหนังได้รับการบอกเล่าด้วยน้ำเสียง ‘เฮฮา’ ราวกับกำลังเล่าเรื่องตลก ส่งผลให้ผู้ชมเกิดความขัดแย้งในใจอย่างรุนแรงระหว่างที่ชม หลายคนถึงกับบอกว่า ดูแล้วอยากร้องไห้ แต่รู้สึกจุกและร้องไม่ออก หากจะบอกว่า มันเป็นหนังประเภท ‘โศกนาฏกรรมหรรษา’ ก็คงไม่ผิดนัก หญิงสาวนาม “มัตสึโกะ” (มิกิ นากาทานิ) ในภาพยนตร์ญี่ปุ่นเรื่อง “Memories of Matsuko” คือตัวอย่างหนึ่งของผู้ที่ประสบสภาวะนั้น โดยเธอไร้สิ่งยึดเหนี่ยวมาตั้งแต่วัยเด็ก เพราะครอบครัวไม่สามารถทำหน้าที่นั้นให้เธอได้ เด็กหญิงมัตสึโกะรู้สึกว่าตนได้รับความรักไม่เพียงพอ เธอเห็นว่าพ่อมัวแต่เอาใจใส่น้องสาวที่กำลังป่วยมากกว่าจะสนใจให้ความอบอุ่นเด็กแข็งแรงอย่างเธอ กระนั้น มัตสึโกะก็ยังไม่ยอมแพ้ โดยเฉพาะเมื่อเธอค้นพบว่าอะไรที่ทำให้พ่อยิ้มได้ เด็กหญิงก็จะทำสิ่งนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อเอาชนะผู้ชายคนนี้ แม้ว่าวิธีที่ว่าจะใช้ไม่ได้ผลทุกครั้งไปก็ตาม ในยามเติบโต ความน้อยใจที่มีให้ครอบครัว ผสมกับการบาดเจ็บจากเรื่องเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นในโรงเรียนที่ตนเป็นครูอยู่ ก็เป็นเหตุทำให้มัตสึโกะในวัยสาวต้องหลบลี้หนีหน้าจากบ้านเกิด เธอถูกตัดญาติขาดมิตรและต้องเดินด้วยลำแข้งของตัวเอง แต่ด้วยความที่มีพื้นฐานจิตใจไม่แข็งแรง เนื่องจากไม่ได้รับความอบอุ่นมากพอ มัตซึโกะจึงกลายเป็นหญิงขี้เหงาที่ต้องการใครสักคนมาอยู่ข้างกายตลอดเวลา