สารคดีเรื่องนี้คือการออกท่องโลกที่จะทำให้เราอิจฉาประเทศโลกที่ 1 ถึงขีดสุด มัวร์พาเราไป อิตาลี ที่มีกฎหมายรองรับให้ลาพักร้อนได้ 8 สัปดาห์ต่อปี ไปฝรั่งเศสที่โรงเรียนรัฐบาลย่านชานเมืองเสิร์ฟอาหารกลางวันอย่างดี เพราะถือว่าการกินที่ดี คือการเรียนรู้ที่สำคัญ ไปฟินแลนด์ประเทศที่ใคร ๆ ก็บอกว่าการศึกษาทันสมัยที่สุดในโลกแต่กลับมีชั่วโมงเรียนที่ต่ำมาก และ “การบ้าน” คือความล้าหลัง ไปเยอรมัน ไปดูเด็ก ๆ ถูกสอนเรื่องนาซี เพราะมันคือความรับผิดชอบต่อประวัติศาสตร์แสนเลวร้ายที่ตัวเองก่อ ไปหาพ่อของเหยื่อการสังหารหมู่ที่นอร์เวย์ ที่มีความเข้าใจว่าทำไมฆาตกรได้อยู่ในคุกที่สบายที่สุดในโลกและโดนโทษสูงสุดเท่าที่กฎหมายนอร์เวย์กำหนดไว้ คือ ติดคุก 21 ปีเท่านั้น ที่กล่าวมายังไม่ถึงครึ่ง ยังมีอารยธรรมที่แสนจะศิวิไลซ์ให้ดูอีกหลายต่อหลายประเทศ
และถึงมัวร์จะเทียบประเทศเหล่านั้นกับสังคมอเมริกาก็ตาม แต่เราก็อินได้อย่างไม่อยากเย็น เช่น การพูดถึงสวัสดิการรัฐที่คนฝรั่งเศสต้องแลกกับภาษีที่แพงหูฉี่ แต่อย่าลืมว่า คนฝรั่งเศสจ่ายในลักษณะที่จ่ายแล้วจบในจุดเดียว แต่เรานอกจากภาษีแล้ว ก็ยังมีค่าเทอม ค่าอาหารกลางวัน ค่ารักษาพยาบาล ค่าประกันสังคม ค่าประกันชีวิต ยังไม่นับว่าภาษีเราถูกใช้ไปกับค่ารถหุ้มเกราะยูเครน ค่าเรือดำน้ำ เงินเดือนนายพล และค่านู่นค่านี่ต่าง ๆ อีกมากมาย แง่มุมประมาณนี้เอง ที่ทำให้ไม่ว่าใครบนโลกก็ต้อง “ขมปนฮา” ไปกับความไม่มีและถดถอยของประเทศตัวเองอย่างช่วยไม่ได้