หนังสั้นเรื่องสุดท้ายจาก Wes Anderson (ดัดแปลงมาจากเรื่องสั้นในชื่อเดียวกันของ Roald Dahl) เป็นเรื่องที่ผสมปนเปกัน ก่อนอื่น ฉันไม่คิดว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับ Poison มากนัก เนื่องจากฉันได้พูดคุยถึงสไตล์ของ Anderson ในบทวิจารณ์ของฉันเกี่ยวกับ The Wonderful Story of Henry Sugar และ The Ratcatcher เช่นเดียวกับหนังสั้นเรื่องอื่นๆ เรื่องนี้ก็ประกอบด้วยผู้บรรยายหลายคน และผู้กำกับก็เดินไปมาระหว่างคนเหล่านั้นด้วยความมั่นใจในตนเอง ความมั่นใจนี้เป็นหนึ่งในสิ่งที่เย้ายวนใจที่สุดเกี่ยวกับภาพยนตร์ของแอนเดอร์สัน ในมือของผู้สร้างภาพยนตร์ตัวน้อย ภาพยนตร์สั้นทั้งสี่เรื่องอาจพังทลายลงได้อย่างง่ายดายภายใต้น้ำหนักของความทะเยอทะยานในการเล่าเรื่องของพวกเขา แต่ในมือของแอนเดอร์สัน แม้แต่เรื่องราวที่ประสบความสำเร็จน้อยที่สุด (Henry Sugar และ The Swan) ก็ไม่ได้ลดลงเลย แม้ว่าจะดูไม่จำเป็นและล้นหลามก็ตาม